METROPOLITA KRAKOWSKI
3603 DEKRET
ARCYBISKUPA METROPOLITY KRAKOWSKIEGO
ustanawiający w Archidiecezji Krakowskiej posługę
świeckich pomocników w udzielaniu Komunii świętej
Spośród wszystkich Bożych darów najcenniejszym jest dar Eucharystii, w której Chrystus uobecnia dla nas swoją śmierć i zmartwychwstanie i przychodzi do nas w Komunii świętej. "Włączenie w Chrystusa Jakie dokonuje się w Chrzcie św., odnawia się i nieustannie umacnia przez uczestnictwo w Ofierze eucharystycznej, przede wszystkim gdy jest to uczestnictwo pełne przez udział w Komunii sakramentalnej. Możemy powiedzieć, że nie tylko każdy z nas przyjmuje Chrystusa, lecz także Chrystus przyjmuje każdego z nas. Zacieśnia więzy przyjaźni z nami: ŤWy jesteście przyjaciółmi moimiť (J 15, 14). My właśnie żyjemy dzięki Niemu: ŤTen, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnieť" {J 6, 57^. (EE 22). Słowa ostatniej encykliki Sługi Bożego Ojca św. Jana Pawła II Ecclesia de Eucharistia przypominają na nowo o nieocenionym bogactwie Komunii świętej, w której przyjmujemy Ciało złożone w ofierze na Krzyżu przez naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, za zbawienie nasze i całego świata.
Zwyczajnymi, konsekrowanymi szafarzami Komunii świętej są biskupi, prezbiterzy i diakoni. Jednakże do rozdawania Ciała Pańskiego nie jest konieczne otrzymania święceń kapłańskich. W uzasadnionych sytuacjach, tam gdzie zachodzi taka potrzeba oraz doradza wielki pożytek duchowy wiernych, Kościół ustanawia akolitów, którzy są nadzwyczajnymi szafarzami Komunii świętej, a także błogosławi starannie wybranych i odpowiednio przygotowanych wiernych świeckich, upoważniając ich do tego, by mogli podawać innym Chleb życia.
Posługę nadzwyczajnego Szafarza Komunii świętej wprowadziła w Kościele powszechnym instrukcja Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów "Immensae caritatis" z 29 stycznia 1973 roku. Motywem tej decyzji była troska o to, aby wierni, którzy znajdują się w stanie łaski i kierując się właściwą i pobożną intencją pragną uczestniczyć w Świętej Uczcie, nie byli pozbawieni sakramentalnej pomocy i pociechy. W Polsce posługę pomocników w udzielaniu Komunii świętej reguluje "Instrukcja w sprawie formacji i sposobu wykonywania | posługi nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej" wydana przez i Konferencję Episkopatu Polski dnia 22 czerwca 1991 r. Nadzwyczajni szafarze posługują już w wielu polskich diecezjach. Po dogłębnym rozważeniu sprawy i zasięgnięciu zdania kompetentnych osób postanawiam, by należycie przygotowani i cieszący się odpowiednimi kwalifikacjami wierni mogli podjąć posługę niesienia Ciała Pańskiego także w Archidiecezji Krakowskiej.
Osobę pełniącą tę posługę nazywa się "nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej" lub "pomocnikiem w udzielaniu Komunii świętej". Dla podkreślenia zastępczej i nadzwyczajnej funkcji szafarza będziemy w Archidiecezji Krakowskiej używać tego drugiego określenia. Pierwszym zadaniem pomocnika w udzielaniu Komunii świętej jest pomoc w zanoszeniu jej osobom chorym, starszym i niepełnosprawnym. Stan zdrowia nie pozwala im na opuszczanie domów, a niekiedy nawet łoża choroby czy wózka inwalidzkiego. Niektórzy z nich przyjmują Komunię świętą raz w miesiącu, gdy odwiedza ich kapłan, ale pragną ją przyjmować częściej. Gdy byli zdrowi, chodzili na Mszę świętą codziennie. Teraz, kiedy potrzebują w szczególny sposób siły, jaka płynie z sakramentalnego zjednoczenia z Chrystusem w Komunii świętej, są pozbawieni tego daru. Trwają w swych domach na modlitwie i wspierają w ten sposób całą wspólnotę, ale oczekują także, że j wspólnota zatroszczy się o spełnienie ich wielkiego pragnienia, jakim jest częsta Komunia święta. Ta właśnie troska o chorych jest główną racją wprowadzenia w naszej archidiecezji pomocników w udzielaniu i Komunii świętej.
Druga racja wprowadzenia tej posługi, czyli pomoc w udzielaniu Komunii świętej w czasie celebracji Eucharystii dotyczy tylko sytuacji wyjątkowych, tzn. gdy do Komunii
świętej przystępuje wielka liczba wiernych przy braku szafarzy zwyczajnych, albo gdy ci są zajęci innymi koniecznymi czynnościami duszpasterskimi lub też gdy udzielanie Komunii świętej utrudnia im stan zdrowia albo podeszły wiek.
Wprowadzenie pomocników w udzielaniu Komunii świętej w życie wspólnoty parafialnej to proces wieloletni. Trzeba go realizować kolejnymi, dobrze przygotowanymi etapami. Wtedy ich posługa przyniesie największe owoce. Jej znaczenie w życiu diecezji i parafii przedstawię w specjalnym liście pasterskim, który będzie odczytany w parafiach, a szczegółowe wskazania na ten temat przygotuje Komisja ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego naszej Archidiecezji.
Kapłanom i parafialnym wspólnotom powierzam wybranie najwłaściwszych osób, jak najlepsze ich przygotowanie do pełnienia odpowiedzialnej misji, a wreszcie, gdy zostaną pobłogosławieni do tej posługi, proszę o dobre przyjęcie ich w naszych parafiach. Rozdając Ciało Pańskie, staną się niejako przedłużeniem kapłańskich, namaszczonych dłoni po to, by jak najwięcej wiernych, którzy tego szczerze pragną, mogło zjednoczyć się z Chrystusem w Komunii świętej.
Kraków, dnia 12 grudnia 2005 r.
+Stanisław Dziwisz
Arcybiskup Metropolita
ks. Piotr Majer
Kanclerz
